Index
Registreren
Inloggen
Als gestempelde postzegels nog op papier zitten is het altijd heel verleidelijk om ze in het koude of zeer lauwe water te gooien, een tijdje te laten weken en dan de postzegel heel voor zichtig van het brief- of anzichtkaart-papier te scheiden.
Pas dan komt er vaak de reden te voorschijn, die ons meldt waarom sommige mensen zeggen nooit een postzegel af te weken.
Dit laatste is wel een zeer kleine minderheid en meestal verzamelaars van klassieke zegels.
Verkleuringen:
Moderne zegels zijn bijna altijd geschikt voor afweken, mits het briefpapier niet kleurt in het water.
Let dus op bij enveloppen van felgekleurd papier, maar vooral met een enveloppen met een gekleurde binnenkant, vaak cellofaanpapier in een fel rode of groene kleur.
Het is me heel vroeger eens overkomen, dat al mijn postzegels, die ik in het water had gegooid, rose waren geworden.
Dat was eens en nooit meer, want sindsdien wordt alle papier eerst heel nauwkeurig onderzocht.
Een ander verhaal was later met de oude port-postzegels van Brazilië.
Deze waren dus eerst felroserood met de papierresten en lichtrose toen ze afgeweekt waren.
Met uiteraard rose weekwater.
Gelukkig waren het toen enkel maar 4 van deze zegels, maar evengoed vrij zeldzaam en voorgoed bedorven.
Bij klassiek zegels van Afghanistan heb ik bijna zitten huilen.
Er was daarna nog maar amper een beeld over.
En die zegels zijn echt zeldzaam.
Ik heb er later nooit meer bijgekregen.
Het meest bekend zijn de matgroene en matpaarse postzegels van Engeland en de Britse koloniën.
En dat vooral bij de lopende zegels vanaf het eerste begin tot ongeveer de helft 19e eeuw.
Het lijkt alsof het blauw uit de complementaire kleuren verdwijn door het water. Mat blauwgroen wordt tot helemaal geelgoen en mat blauwpaars wordt tot bijna helemaal fuchsiarose.
Te sterk verlijmd:
Soms heb je postzegels, die in gewoon water niet loslaten.
Reden kan zijn:
Hergebruikt van niet gestempelde zegel door vast te lijmen met velpon of bisonkit. Of zelfs cellotape.
De meeste eenvoudige papierplaklijm is heel goed oplosbaar.
Ook de eerste stikkerpostzegels, de zg. zelfplakkers, hadden heel sterke (sticker)lijm, die haast niet oploste in water.
Vooral de eerste voorlopers daarvan, nl. de automaatstroken (oa. Frankrijk)waren zo moeilijk af te weken, dat geadviseerd wordt deze strook gewoon netjes uitgeknipt te sparen.
Dit laatste overkomt ook de verzamelaars van klassieke postzegels van het oude Oostenrijk-Hongaarse Rijk.
Een aantal jaargangen van vooral de postgebieden Oostenrijk, Hongarije, Bosnië Herzogowina en Montenegro, staan bekend om hun moeilijk afweekbare postzegels.
Ik heb me laten vertellen, dat er toen een soort beenderlijm gebruikt werd, die niet meer oploste.
Moet ik nog eens nazoeken.
Gelukkig is het papier van deze postzegels ook heel sterk, anders had ik er veel kapot gemaakt, denk ik, bij het verwijderen van de briefresten.
Meestal blijft er toch nog wat achter en dat laat ik dan maar zo.
Als aan de voorkant er niets meer van te zien is, vind ik het voldoende acceptabel.
Pas dan komt er vaak de reden te voorschijn, die ons meldt waarom sommige mensen zeggen nooit een postzegel af te weken.
Dit laatste is wel een zeer kleine minderheid en meestal verzamelaars van klassieke zegels.
Verkleuringen:
Moderne zegels zijn bijna altijd geschikt voor afweken, mits het briefpapier niet kleurt in het water.
Let dus op bij enveloppen van felgekleurd papier, maar vooral met een enveloppen met een gekleurde binnenkant, vaak cellofaanpapier in een fel rode of groene kleur.
Het is me heel vroeger eens overkomen, dat al mijn postzegels, die ik in het water had gegooid, rose waren geworden.
Dat was eens en nooit meer, want sindsdien wordt alle papier eerst heel nauwkeurig onderzocht.
Een ander verhaal was later met de oude port-postzegels van Brazilië.
Deze waren dus eerst felroserood met de papierresten en lichtrose toen ze afgeweekt waren.
Met uiteraard rose weekwater.
Gelukkig waren het toen enkel maar 4 van deze zegels, maar evengoed vrij zeldzaam en voorgoed bedorven.
Bij klassiek zegels van Afghanistan heb ik bijna zitten huilen.
Er was daarna nog maar amper een beeld over.
En die zegels zijn echt zeldzaam.
Ik heb er later nooit meer bijgekregen.
Het meest bekend zijn de matgroene en matpaarse postzegels van Engeland en de Britse koloniën.
En dat vooral bij de lopende zegels vanaf het eerste begin tot ongeveer de helft 19e eeuw.
Het lijkt alsof het blauw uit de complementaire kleuren verdwijn door het water. Mat blauwgroen wordt tot helemaal geelgoen en mat blauwpaars wordt tot bijna helemaal fuchsiarose.
Te sterk verlijmd:
Soms heb je postzegels, die in gewoon water niet loslaten.
Reden kan zijn:
Hergebruikt van niet gestempelde zegel door vast te lijmen met velpon of bisonkit. Of zelfs cellotape.
De meeste eenvoudige papierplaklijm is heel goed oplosbaar.
Ook de eerste stikkerpostzegels, de zg. zelfplakkers, hadden heel sterke (sticker)lijm, die haast niet oploste in water.
Vooral de eerste voorlopers daarvan, nl. de automaatstroken (oa. Frankrijk)waren zo moeilijk af te weken, dat geadviseerd wordt deze strook gewoon netjes uitgeknipt te sparen.
Dit laatste overkomt ook de verzamelaars van klassieke postzegels van het oude Oostenrijk-Hongaarse Rijk.
Een aantal jaargangen van vooral de postgebieden Oostenrijk, Hongarije, Bosnië Herzogowina en Montenegro, staan bekend om hun moeilijk afweekbare postzegels.
Ik heb me laten vertellen, dat er toen een soort beenderlijm gebruikt werd, die niet meer oploste.
Moet ik nog eens nazoeken.
Gelukkig is het papier van deze postzegels ook heel sterk, anders had ik er veel kapot gemaakt, denk ik, bij het verwijderen van de briefresten.
Meestal blijft er toch nog wat achter en dat laat ik dan maar zo.
Als aan de voorkant er niets meer van te zien is, vind ik het voldoende acceptabel.